Een foto moet ergens over gaan, zegt men..

Al jaren roept de Fotobond dat foto's ergens over moeten gaan. Esthetische fotografie is in de ban gedaan. In 2008 deed Ruud Visschedijk, directeur van het Fotomuseum er nog een schepje boven op: "vrijetijdsfotografen zijn nog steeds niet losgekomen van vormstudies. Van het maken van foto's die slechts mooi zijn, foto's die geen betekenis hebben".

Veel fotoclubs hebben zich naar die woorden van Ruud Visschedijk gericht. Hoe? Bij de fotoclub in Epe ging het er als volgt aan toe: bij de clubselectie voor de Bondsfotowedstrijd werden bij wijze van proef alleen foto's met mensen er op geselecteerd. Goed of minder goed maakte niet uit, als er mensen op stonden ging die foto mee naar deze wedstrijd.

En ja hoor, het resultaat was zoals verwacht. Plotseling eindigde AFV-Epe veel hoger op de ranglijst dan in voorgaande jaren toen ook b.v. abstracte foto's ingezonden werden! Kwaliteit van de foto's doet er blijkbaar niet meer toe, documentaire-, sociale- en reportagefotografie is hot en scoort per definitie hoog. Natuur-, reclame-, table top- en architectuurfotografie scoort niet. Een oubollige natuurfoto zoals hieronder kan bij de Fotobond dus echt niet. Wel vreemd overigens als je bedenkt dat de Fotobond een zeer grote en actieve landelijke natuurgroep heeft.

Wat schetst mijn verbazing? In het huidige nummer van Fotografie stelt een ander jurylid Frido Troost dat deze ommezwaai naar "foto's die ergens over gaan" een "sprong voorwaarts" is. Ik citeer: "........conservatieve opvatting over mooie fotografie in de amateurwereld die zich decennia lang vertaald heeft in rigide vormstudies, waarbij het alleen maar ging om het mooie verschijnen van de foto, het spel van licht en donker als oercliché. Bij dat soort mooie foto's horen ook kindjes, vertedering, bloemdetails en dat soort gemakzuchtige uiterlijke aspecten. Op zich is daar niets op tegen. Er blijven altijd fotografen die in die elementaire valkuil kukelen en van mening zijn dat fotografie altijd maar mooi moet zijn".

Bij onderstaande foto was mijn enig doel te spelen met kleur en met scherpte-onscherpte. Ik heb er geen diepere bedoelingen mee gehad dan de winkelier die deze kippen verkoopt, een blikvanger voor z'n etalage te bezorgen. En dat is prima gelukt. Winkelier blij, ik blij, Troost en Visschedijk waarschijnlijk niet blij. Zeker niet omdat ze vinden dat amateurfotografen zich aan professionele fotografen moeten spiegelen. Laat ik nou zo'n professionele fotograaf zijn ;-)

Wel grappig dus dat Frido Troost zegt in de loop der jaren duidelijk een toenemende kwaliteit bij vrijetijdsfotografen te zien die zich in het inhoudelijke van de fotografie verdiepen. Die zich spiegelen aan professionals. "Dan gaat hun fotografie met sprongen vooruit".

Dat ik het met beide heren van harte oneens ben zal duidelijk zijn. Ten eerste maken vrijetijdsfotografen vaak mooiere foto's dan professionele fotografen omdat ze alle ruimte hebben om te experimenteren. Bij fotografie in opdracht liggen de kaders vast, bij vrijetijdsfotografie niet.

Ten tweede: wat geeft deze heren het recht om iedereen die geniet van het maken van mooie foto's en van het kijken er naar, te diskwalificeren? De ene keer kijk ik graag naar foto's met inhoud, een andere keer vind ik vormstudies mooi. Al naar gelang mijn stemming en wat me op dat moment bezig houdt. Zie ook mijn blog over het horn- en halo-effect bij fotowedstrijden.

Ten derde: de verheerlijking van foto's met inhoud leidt tot een afnemende kwaliteit van fotografie. Zie de inzending van AFV-Epe.

Naar aanleiding van mijn bevindingen heb ik de Fotobond geadviseerd ook eens een natuur-, architectuur- of reclamefotograaf in de jury op te nemen. Daar is helaas niet op gereageerd.

Ik ken fotografen als eigenzinnige mensen. Wanneer staat deze (beroeps)groep eens op om een tegengeluid te laten horen? Ben beneiuwd naar jullie reacties!